Bir Şarkı, Karanlık-Aydınlık meselesi



     Nasıl susulur? Bir şarkı var, dilime dolanmakla kalmamış, yüreğimi ılıtmış ve kim ne derse desin –bazıları bu şarkıyı dinlememi salık veriyorlar- bu şarkının şimdilerde ve yarınlarda dinlenilmesi, söylenilmesi gerektiğine inancım tam. Ancak hükmü ağır, o şarkıyı söylemenin. (Şarkı burada “açık istiare” arkadaşım.) Uyaklarıyla, benzetmeleriyle keyiflenmek, dilinde çevirirken kendinden geçmek gibi olmayacak sonrası. Dadanacaklar başına, dudaklarından söküp almaya kalkacaklar. Önce karanlıklar çökertecekler içine, yani iyice deneyecekler, becerebilirlerse aklına, oradan yüreğine. Özünü mühürledinse, vazgeçilmez bir değer gibi ilmekledinse ancak çekip alamayacaklar gönlünden.

1- Karanlığa ancak aydınlıkla karşı konabilir; gelgelelim bu seçeneği seçersen katı, ağır bir savaş her daim boşluğunu kollayacak senin. Şunu da bilesin ki, yollarını bekleyen karanlıklar tahammül edemezler bir kibrit çöpünün ışığına bile.
2- Karanlığa karanlıkla karşı konabilir. Konabilir mi? Bir çeşit aydın (“münevver” dermiş daha eskiler) tarzı belki; ama konabildiği düşünülür. İşe ne derece yarar, ruh için ne derece yararlıdır bilinmez; yine de yüzyıldır aydınların, sanatçıların bu yolda sınandığı bilinir. Madem zordur karanlığa karşı koymak, o halde birlikteliği, kararları birlikte alabileceğin insanlar için savaşmayı da göze alacaksın. Dolayısıyla karanlığı karanlıkla alt etmek olası değildir; bir çeşit züğürt tesellisidir olsa olsa. Kuramlarında bile sanat ajite etmemeli, siyasetin dilini kullanmamalı diye başlanır ve giderayak dipsiz bir yılgınlık edebiyatı sunulur okura. Ajite, siyaset dili tartışmaları neden çok yersiz gelmez bana? Külliyatta yoktur çünkü dev yazarlar, çünkü dev yazarlar özgünlüklerini korumazlar bunlar olmadan.

     Peki, edebiyat yollarında ilerlemek isteyen bu adam ne yapacak?


    Onun gönlü belki ruhundan (tin: ruhbilim terimi) daha karışıktır. Bilir, birlikten güç doğduğunu, tek başına bir hiç olduğunu bildiği kadar. Ama yalnızlığı deli gibi sever. İnsanların kırılgan yanlarını anlayamayacağını, dahası onu törpülemeye uğraşacaklarını bilir. Tanıklıkları vardır. Böyle bir ortamda biraz ondan biraz bundan der, savrulur da savrulur. Yeri gelir karanlığa karşı aydınlığın safında flama taşır, yeri gelir bir kibrit çöpünü uzatmaz; ama ne karanlığa ne de aydınlığın içindeki griliğe kesinkes boyun eğer. Aydınlıkta bir olmayı, bir kalmayı hepsinden yeğ tutarak o şarkıyı en gür sesiyle söyler, üstelik kendi gibi, kendi sesinden ve kendi yorumuyla söyler.