Karakuş

1: geçen ve kalan

buğusu  akardı aynanın

camlar ıslatan durak başlarından

akşamın çatlaklarına

bulaşık kovaları ve su kapları

odalarla yıkanırdı yağmur yoksunları

bozkır bakışlarını yalasa

birdenbire aklına düşerdi

şehveti çamurlu akan

rüzgâra karşı koyan

yağmurlarda açan adamdı

“adım Ali / hani benden evveli…”

sen denli yorgundu yaban

çukurlarına toprak oturmuş

ve ince kalemle yontulmuştu

iki adın kaldı senin

geçen ve kalan

geçip de kalanları saymadan

küllerinde savrulan bir yalan

sararmış otların gizinde akşam postası

2: ses

içlerinden güneş geçerdi ılık

sert bakışlı baykuşlar

katbekat yollar yokuşlar yerine

üzümlerden yansıyan ışık

dalların pütürlü kıvrımı

dizinin dibinde kımıltıları

arkada kavunların baygın salınışı

kardeş dişiyle sulanışı

ve tok sesleri tekerlerin

katırların terli yelesi

içte kopan içte kalan coşku

ona benzer bir türkü derinlerde

köyün büyüyen gürültüsü

çeşmeler boyu insan

insan boyu ses

… nefes

içleri düğümlenirdi baygın

griye çalan gölgeler şimdi

uzayan günlerin geceleri

ötelerde bir tıkırtı

gıcırdayan yaylar

elektriğin vınlaması

kımıltısı sineğin

omuz başında da örümcek

dilli, kıllı, sessiz, kara

büyüyen bacaklarıyla artan

duvarda ikilenip üçlenen

yatağın altından üstüne dörtlenen

gözleri cam kesiği

kesik bir nidayla çoğalan

bir acı etinden canına

acılı çıngırak sesi

ağlamaklı ses ya da sessiz

duvar boyu ses

… nefes