Adını anmadan

  

anmadım adını

özlediğimi söylemedim çığlık çığlığa

avazım çıktığınca o şarkıya eşlik etmedim

hatta o şarkıyı bir kere olsun dinlemedim

gözümün önüne gelmelerin kısaldı

kesik durgun bir filme benzedin iyice

son buluşmalarımızdan bir iki anı kaldı geriye

defalarca yinelediğim o ilk an dahi silikleşti

en çok avucumun içini öpüşün kaldı

inan bir bunu silemedim

bu ıslaklığı yok edemedim

belki de tutkudan olacak bilemiyorum

seni öyle canım isterdi ki belki senin de beni

ama gerisi eski ajandalarda artık

hem artık yaldızlı zamanların

            boş yapraklarını sana adamıyorum

sana dörtlükler de dizmiyorum

öyle uzun ki görüşmeyişliğimiz

sadece bir kere tesadüfen karşılaştık da

‘nasılsın’a sadece ‘iyi’ demedim mi

dönüp yüzüne bile bakmazdım sormasan

bunları inkar edemezsin

ki geriye kalanlar asla kafi gelemeyecek

üstelik onlar da tüyden uçucu

yitiyoruz günden güne birbirimizin belleğinden

birbirimizin adını anmadan

                                                                                

Zeki Müren’den Ağlama Sevdam’ı dinlerken

        Ağlamamalısın sevdam. Amandır, yamandır ve daha bilmem nedir belli değil; ama değmediği kesindir. Ağlama sevdam, sakın. Karşına çıkan çıktı, ağladığını gösterme; hoşlarına gider. Çünkü sen o kadar içten, o kadar hesapsız seversin ki ağlaman kolaydır. Hoşlarına gitmesin, sık dişini, at içine, lanet et ve sakın ola ağladığını gösterme.

Bir gün olacak sileceksin bütün dertlerini ve ancak o zaman sırtını sağlam bir duvara verdiğini anlayacaksın. O güne kadar ah etme, aman dileme; aklından, yüreğinden ne geçirirsen geçir sakın ola ağlama. Ya da ağla istersen; ama sakın belli etme.

Beni, benliğimi oluşturan değerlerimi beğenmeyen, beni nasıl olur da sever? Oluru var mı hiç? Yarım bir hülya gibi, dipsiz bir kuyudur gözleri buğulu bakar en çok. Daha ötesi, ötesi kadar berisi, her şey yarımdır, yarısı doğruysa yarısı yalandır.

Karanlıktan ışılar gözlerim benim. Ben yalnızca karanlıkta ağlarım. Kimseler görmesin diye, yalanlar ve yalancılar görmesin diye bir de. Kendimden gelip kendime gitsin diye. Ağlarım ben, erkek gibi ağlarım. Kimseler görmeden, kimseler anlamadan, araya kendimden başka kimseyi koymadan. Ciğerim delinir, dört yanım kırılır, hep ağlarım. Karanlıkta gözlerimden ışıklar süzülür.

Işıkta yalanlar başlar, ışıl ışıl yapar yalanlar, burgulanır, tarazlanır. Ben susarım, içim ağlar. Bir de ateş yutarım, kan yutarım, ışıkta güler, karanlıkta ağlarım.

13 Aralık 2009/Adıyaman