Yalancı

bohçasından çıkarmış ne varsa

taşımayacakmış artık

ne yamalı düşler ne yırtık gülüşler

                       ***

tutun dilinden boşuna çırpınmasın

oyunun sonu bu, dilerse kabullenmesin

                       ***

acısını göstermeyene

yarım ağız sevinçlerden

           kırık gülüşler yamayabilene

denirmiş yalancı.

Adını anmadan

  

anmadım adını

özlediğimi söylemedim çığlık çığlığa

avazım çıktığınca o şarkıya eşlik etmedim

hatta o şarkıyı bir kere olsun dinlemedim

gözümün önüne gelmelerin kısaldı

kesik durgun bir filme benzedin iyice

son buluşmalarımızdan bir iki anı kaldı geriye

defalarca yinelediğim o ilk an dahi silikleşti

en çok avucumun içini öpüşün kaldı

inan bir bunu silemedim

bu ıslaklığı yok edemedim

belki de tutkudan olacak bilemiyorum

seni öyle canım isterdi ki belki senin de beni

ama gerisi eski ajandalarda artık

hem artık yaldızlı zamanların

            boş yapraklarını sana adamıyorum

sana dörtlükler de dizmiyorum

öyle uzun ki görüşmeyişliğimiz

sadece bir kere tesadüfen karşılaştık da

‘nasılsın’a sadece ‘iyi’ demedim mi

dönüp yüzüne bile bakmazdım sormasan

bunları inkar edemezsin

ki geriye kalanlar asla kafi gelemeyecek

üstelik onlar da tüyden uçucu

yitiyoruz günden güne birbirimizin belleğinden

birbirimizin adını anmadan

                                                                                

Zeki Müren’den Ağlama Sevdam’ı dinlerken

        Ağlamamalısın sevdam. Amandır, yamandır ve daha bilmem nedir belli değil; ama değmediği kesindir. Ağlama sevdam, sakın. Karşına çıkan çıktı, ağladığını gösterme; hoşlarına gider. Çünkü sen o kadar içten, o kadar hesapsız seversin ki ağlaman kolaydır. Hoşlarına gitmesin, sık dişini, at içine, lanet et ve sakın ola ağladığını gösterme.

Bir gün olacak sileceksin bütün dertlerini ve ancak o zaman sırtını sağlam bir duvara verdiğini anlayacaksın. O güne kadar ah etme, aman dileme; aklından, yüreğinden ne geçirirsen geçir sakın ola ağlama. Ya da ağla istersen; ama sakın belli etme.

Beni, benliğimi oluşturan değerlerimi beğenmeyen, beni nasıl olur da sever? Oluru var mı hiç? Yarım bir hülya gibi, dipsiz bir kuyudur gözleri buğulu bakar en çok. Daha ötesi, ötesi kadar berisi, her şey yarımdır, yarısı doğruysa yarısı yalandır.

Karanlıktan ışılar gözlerim benim. Ben yalnızca karanlıkta ağlarım. Kimseler görmesin diye, yalanlar ve yalancılar görmesin diye bir de. Kendimden gelip kendime gitsin diye. Ağlarım ben, erkek gibi ağlarım. Kimseler görmeden, kimseler anlamadan, araya kendimden başka kimseyi koymadan. Ciğerim delinir, dört yanım kırılır, hep ağlarım. Karanlıkta gözlerimden ışıklar süzülür.

Işıkta yalanlar başlar, ışıl ışıl yapar yalanlar, burgulanır, tarazlanır. Ben susarım, içim ağlar. Bir de ateş yutarım, kan yutarım, ışıkta güler, karanlıkta ağlarım.

13 Aralık 2009/Adıyaman

Zonguldak, 1940'lar: KARA GÜNLER

1940’ların dünyasını anlamak için Zonguldak’a bakabiliriz. Boşuna değil bu iddiamız; tarihin en gaddar, en kanlı savaşına girmemiş ülkenin savaşa girmişçesine cefasını çekmiştir bu kent. Savaşın getirdiği açlık ve yoksulluk, her ne kadar ekmek karneleriyle simgeleşse de Zonguldak’ın durumu daha vahimdir. Ülke mademki bu kadar zor durumdadır ve mademki Zonguldak’ın kara taşı bu kadar değerlidir, o halde ne pahasına olursa olsun bu maden çıkarılacaktır. “Mükellefiyet” yıllarının ayak sesleri böyle işitilir. Değil midir ki ülkenin her yanında ve Zonguldak’ta evvela işsizden, sonra da köylüden bol bir şey yoktur; o zaman bu madenlere inilecektir. Kanun çıkar, mükellefler belirlenir. Zonguldak’ın çevre köylerinden insanlardır bu mükellefler.

İrfan YALÇIN “Ölümün Ağzı” romanında (dinletimizde de geçer) şöyle konuşturur mükellef bir işçiyi: 

Yaşlı bir madenci o günleri şöyle anlatıyor: “Yük taşıyan hayvan huysuzlanıp gitmezse sahibi döver onu. Ama ne kadar döverse dövsün hayvanını yaralamak, sakat bırakmak, öldürmek gelmez içinden.

İşte böyle sakınmalardan bile uzaktık “mükellefiyette” biz. Bir hayvan, bir eşya kadar bile değerimiz yoktu nedense! Ayağı kırılan bir ocak katırı, yiten bir kazma bizlerin ölümünden daha çok üzerdi başımızdakileri. Çünkü ocakta çalışan katır az bulunuyordu. Kazma kürek belli sayıdaydı. Ama bize gelince, karıncalar kadar çoktuk biz.”

Böyle bir zamandan bahsediyoruz. Acı yıllar, karanlık yıllar… Ne çok ölmüş, sakat kalmış Zonguldaklı… Bu acıların tam ortasındaysa kardelenler gibi pırıl pırıl iki çiçek filizlenmiş: Rüştü Onur ve Muzaffer Tayyip Uslu. Oyunumuzun ön planına, deyim yerindeyse göbeğine Rüştü’yle Muzaffer’in öyküsünü yerleştirdik. Kentin, ülkenin, dünyanın savaşlarla, yoksulluklarla ve ölümcül hastalıklarla inim inim inlediği bu karanlık günlerde her şeye rağmen şiire âşık iki dostun acılı, kederli öyküsü…

Çalışmalarına ekim ayı içerisinde başladığımız KARA GÜNLER adlı şiir dinletimizi daha önce defalarca sergiledik. Hasan Ali Yücel Lisesi, (o zamanki adıyla) Zonguldak Anadolu Sağlık Meslek Lisesi, Dilaver Ortaokulu, (iki kere) Bülent Ecevit Üniversitesi… Şimdi bu zincire güçlü bir halka daha ekliyoruz: Karaelmas Mesleki ve Teknik Anadolu Lisesi. Yeri geldi çalıştıranlar değişti, yeri geldi gösterinin şiirleri ve müzikleri değişti; ama işin özü korundu: Zonguldak’ı ve dünyayı sanatın diliyle sorgulamak.

Anlatı bölümlerini İrfan Yalçın’ın Ölümün Ağzı, İçimdeki Zonguldak ve İlkyaz Ölümleri kitaplarından oluşturduk. Şiirler; Nazım Hikmet, İrfan Yalçın, Yannis Ritsos, Sennur Sezer, İbrahim Karaca, Enver Gökçe, Birhan Keskin, Orhan Veli, Cahit Irgat, Ahmet Erhan, İlhan Berk, Fazıl Hüsnü Dağlarca, Ceyhun Atuf Kansu, Kemal Özer, Konstantin Mihayloviç Simonov, Hasan Hüseyin Korkmazgil ve elbette Rüştü Onur’la Muzaffer Tayyip Uslu’nun seçkin şiirleri arasından özenle seçildi.

3 Haziran 2015 Çarşamba günü saat 18.00’de on üç öğrencimizin sahneye çıkacağı, şiirler okuyup şarkılar söyleyeceğimiz, okulumuzun adını Zonguldak’ın en büyük sahnesi olan Atatürk Kültür Merkezi tiyatro salonunda onurlandıracağımız KARA GÜNLER adlı şiir dinletimize davetlisiniz.

Bir ben

deli karlar yağdı üstüme bugün

havanın parçalanmış bulutluluğuna

            bilmem hangi meteorolojik ritmine aldırmadan

lapa lapa topak topak yumak yumak

türdeşlerimin acayip bakışlarına aldırmayarak

            bilmem hangi garipsemelerine bakmayarak

oynadım yuvarlandım beyazın üstünde

            ancak o zaman üşümeye başladım

titreyen ellerim zangırdayan dişlerimle

üzerimdeki güneşe baktım sitemimle

karlarımı silkeledim kiri kaldı

ayaklarım ıslak gözümdeki ifade buğulanıyordu

donuyordum belki de şimdi hatırlamıyorum

ve olasılık kimsenin umurunda değildim

            gözyaşına da aitlik hissi yüklememiştim

biri geldi nereden geldiyse

saçı başı karışık ağzında eski bir sigara

elbisesi hırpani bakışları samimi

bir şey demedi önce uzunca gülümsedi

dudaklarını araladı hafif duraladı

‘ne yapıyorsun a oğul

üstün başın çamur

hava soğuk insanlar bozuk’

kahkahalandı sesi omzumu sıvazladı

daha görmedim istemezdim zaten

o da onlar gibi neticede

            bir benim böyle

böylesine